Jezus powiedział:
«Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź zaraz i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».
(Łk 17, 7-10)
Dziękowanie czyni nas dobrymi ludźmi. Rzeczą bardzo złą natomiast jest oczekiwanie na wdzięczność, a jeszcze gorszą uzależnianie swojego postępowania od tego, czy ludzie nam dziękują. Kiedy czynimy dobro, ubogacamy siebie. Nie ma dobrego czynu, który nie przyniósłby korzyści temu, który go spełnił. Za to gdy czynimy dobro, ale dla zyskania czegoś, na przykład cudzej wdzięczności, wówczas to dobro nas nie ubogaca. Cudza wdzięczność owszem ubogaca nas, ale tylko na chwilę. Czynione dobro ubogaca nas na zawsze.
