Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.
Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.
A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus.
Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».
(Mt 23, 1-12)
Zasadniczą przyczyną życia pozorem, wymienioną w dzisiejszej Ewangelii, jest pragnienie posiadania znaczenia, pragnienie uznania w oczach innych, bycia kimś ważnym, mądrym… Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać (Mt 23,5). Stąd Pan Jezus radzi: wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi…Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem… Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami. To wszystko przede wszystkim z tego powodu, że jedynie Bóg jest Ojcem, a Jezus Chrystus jest jedynym Nauczycielem i Mistrzem. I świadomość tej prawdy powinna zawsze w nas być obecna.
Obyśmy zawsze umieli stawać przed Bogiem w prawdzie, szukać jej i walczyć o nią. Obyśmy nigdy nie ulegli pozorom ani obłudnej pobożności, ani zamknięciu się w buncie.
