W dniu 19 maja, podczas trwania uroczystego tygodnia Laudato Si odbyło się seminarium „W trosce
o wspólny dom” poświęcone tematyce wypływającej z encykliki o tej samej nazwie.

Gościem specjalnym był Piotr Abramczyk – menedżer zarządzający na Polskę Światowego Ruchu Katolików na Rzecz Środowiska. W swojej prelekcji przedstawił uczestnikom główne założenia encykliki oraz wskazał z perspektywy osoby działającej w międzynarodowej organizacji, jak wielu ludzi z całego świata inspiruje się tym dokumentem papieskim i w konsekwencji włącza się w różnorodne działania na rzecz poprawy sytuacji klimatycznej w trosce o nas samych oraz życie i zdrowie innych.

Piotr Abramczyk, który jest meteorologiem, ocenił przez pryzmat wykonywanego zawodu zmiany klimatyczne zachodzące w naturze. Są one również widoczne dla nas gołym okiem, między innymi można zaobserwować częstsze upały i susze, zmianę charakteru opadów i obniżające się poziomy wielu jezior i rzek. Globalnie 5 ostatnich lat stanowi 5 najcieplejszych w całej historii pomiarów meteorologicznych. Naukowcy zgodnie potwierdzają, że za poważne zmiany, w tym zagrażające wymarciem m.in.: ok. 40% gatunków płazów, blisko 33 % gatunków budujących rafy koralowców, 33% ssaków morskich czyli zanikającej bioróżnorodności w nieznanym dotąd tempie, winna jest działalność człowieka, jego nadmierna eksploatacja natury powodowana niepohamowaną chęcią zysku, najczęściej głównie kosztem najuboższych.

W swojej encyklice Papież Franciszek diagnozuje, że procesy te pogłębiają się, gdyż:

Na świecie jest coraz więcej (…) zewnętrznych pustyń, ponieważ pustynie wewnętrzne stały się tak rozległe». Kryzys ekologiczny jest wezwaniem do głębokiego wewnętrznego nawrócenia. Musimy też jednak uznać, że niektórzy zaangażowani chrześcijanie i ludzie modlitwy pod pretekstem realizmu i pragmatyzmu często drwią z troski o środowisko naturalne. Inni są bierni, niechętnie zmieniają swoje przyzwyczajenia i stają się niespójni wewnętrznie. Brakuje im zatem nawrócenia ekologicznego, które wiąże się z rozwijaniem wszystkich konsekwencji ich spotkania z Jezusem w relacjach z otaczającym ich światem. Życie powołaniem, by być obrońcami dzieła Bożego, jest istotną częścią życia uczciwego, nie zaś czymś opcjonalnym, ani też drugorzędnym elementem doświadczenia chrześcijańskiego”

Laudato Si 217

Chrześcijanin powinien zadbać o uporządkowanie wszystkich najważniejszych relacji: z Bogiem, z samym sobą, drugim człowiekiem oraz ze Stworzeniem.

Każde z naszych działań ma swoje konsekwencje. Możemy starać się funkcjonować zgodnie z zasadą: „mniej znaczy więcej” – wybierać, w tym naszymi decyzjami zakupowymi, głównie to, co ma dobrą jakość
i będzie służyć nam latami, kupować u lokalnych dostawców, rozsądnie planować zakupy żywnościowe, by nic nie marnować, naprawiać zepsute rzeczy lub nadawać im nowe funkcje. Inną drogą, bez dobrych skutków, jest patrzenie na doraźne korzyści – zakupy tanich, ale sprowadzanych z odległych rejonów świata, produktów, co w ogromnej skali powoduje bardzo duże zanieczyszczenie środowiska; nabywanie odzieży w sieciówkach, które wykorzystują niemal niewolniczą pracą głównie kobiet i dzieci; częste wybieranie produktów z plastiku, z których realnie w skali globalnej recyklingowi podlega jedynie od 4 do 6 %, a reszta zalega na wysypiskach lub pływa w oceanach…

Takie właśnie odpowiedzialne lub egoistyczne zachowanie staje się kalką jakości naszych wspomnianych wcześniej relacji. Papież Franciszek przekazuje nam:

Różne treści naszej wiary (…) pomagają ubogacić sens (…) nawrócenia ekologicznego, na przykład świadomość, że każde stworzenie odzwierciedla coś z Boga i zawiera orędzie, które ma nam przekazać, albo pewność, że Chrystus przyjął ten świat materialny, a teraz, zmartwychwstały, żyje w głębi każdej istoty, otaczając ją swoją miłością i przenikając ją swoim światłem. Prowadzą też do uznania, że ponieważ Bóg stworzył świat, wpisując weń pewien ład i dynamizm, to człowiek nie ma prawa ich ignorować”.

LS 221

Jesteśmy powiązani systemem zależności. Szeroko rozumiany szacunek, umiar i podjęcie wspólnych działań mogą doprowadzić do zahamowania katastrofy ekologicznej.

Świadomość skali problemu, a także nadanie mu chrześcijańskiego wymiaru wyrażonego w encyklice integruje wielu ludzi z całego świata oraz zachęca ich do podjęcia działań edukacyjnych i ekologicznych w swoim bliskim otoczeniu. Światowy Ruch Katolików na Rzecz Środowiska, który powstał w 2015 r. (rok wydania encykliki Laudato si’ oraz Szczytu Klimatycznego w Paryżu), współpracujący blisko z watykańską Dykasterią ds. Integralnego Rozwoju Człowieka, stara się zrzeszać część funkcjonujących stowarzyszeń, fundacji, zakonów i innych inicjatyw, a także wolontariuszy z całego świata. Obecnie łączy ponad 900 organizacji o zróżnicowanych formach działania !

Zapraszamy również do dołączenia do grupy na Facebook’u, gdzie staramy się wspólnie inspirować, dzielić tym co mamy oraz mobilizować do krzewienia idei Laudato si. Link do grupy: Centrum Laudato Si